Porte Celesti

Elke nacht, dromend, schorten we het ongeloof op als in een theater. Beschermd doorgesloten oogleden nemen we in het volle  licht deel aan de meest fantastische avonturen, in een wereld die elke keer onbekend is maar tegelijkertijd volkomen vertrouwd.

Na alle voorzichtigheid verloren te hebben, ging de glorie op vlammende wijze op weg naar grootsheid. Maar ze had de deur achter zich wagenwijd opengelaten met achter haar haastige kleine jongens en meisjes, schoenlappers, herders, vergeetachtige oude mannen en een clown. Niemand deed het licht uit.

Een tweeling zijn is als leven in een spiegel, met het ongewone plezier om eroverheen te kunnen gaan wanneer je maar wilt en jezelf aan te kijken. Met het juiste licht kunnen we het allemaal en zijn we nooit echt alleen, breek gewoon de spiegel.

In het perfecte spel is elke zet op een bepaald moment en voor een bepaalde tijd de juiste. De meest bekwame speler jaagt de oplossing na als een klein lichtje aan de onderkant van het donker, wetende dat alleen hij het kan zien.

De lucht is een plek die zelfs degenen die er nog nooit zijn geweest zich goed herinneren, de sterren brengen een grote nostalgie, alsof dat het huis is waar we zijn begonnen en waar we altijd willen terugkeren. Dit is de reden waarom de ogen die omhoog kijken meer stralen.

Licht is een vrucht die sterke takken nodig heeft om hem te ondersteunen. Als de bloemen en bladeren hun seizoen hebben verteerd, zijn de kale bomen versierd met lichtjes alsof het edelstenen zijn. Een druppel water, een weerspiegeling, een sneeuwvlok is genoeg.

Geloof je dat dingen niet kunnen zien? Of dat ze niet weten waar schoonheid zich verbergt, gaat zitten of staan? De dingen zijn als een baken van licht die de mens verkent en wanneer ze schoonheid tegenkomen, stoppen ze en laten ze zich kiezen.

Een vonk is genoeg om een vuur te ontsteken, een draad van licht onder een deur om hoop te doen ontbranden: is zelfs een enkele ster niet genoeg om je ’s nachts als metgezel te voelen? Toch zeggen we dat we ons alleen voelen tussen miljoenen sterrenstelsels. Misschien gebruiken we de verkeerde kijker.

Als je eenmaal met je ogen leert te luisteren, begrijp je meteen hoe diep de stem van groen is en hoe hoog die van een bepaald soort geel. Alleen blauw kan fluisteren terwijl de rode celloles heeft gehad. Het is het licht in de toren dat ons dit leert.

“Ik ben een glimlach kwijt, heeft iemand hem gevonden?” Het gebeurt elke dag en er zijn geen mensen die zich er teveel zorgen over maken. Maar als je toevallig een glimlach vindt die iemand is kwijtgeraakt, breng die dan alsjeblieft onder deze lichtboog. Je zult zien wat een gloed die geeft.

We zijn allemaal iemands toekomst en we zullen in het verleden van iemand anders zijn. Het heden werpt licht in beide richtingen en in ieder van ons wordt dit licht elke dag opnieuw geboren en kleurt het zichzelf op duizend verschillende manieren. Dit licht is onze dagelijkse vorm van eeuwigheid.

Verlangens zijn gebouwd als huizen: er zijn stevige fundamenten en dikke muren voor nodig, grote ramen en een eigen kamer. Als de huiswens is voltooid, betreden we het met een air van meesters. Maar alleen als het nacht is en het licht met de duisternis van de straat spreekt, is het echt van ons.

Niets is waar als het niet al een herinnering is. Dus zodra we wakker worden, voordat we om ons heen kijken en onze voeten uit bed halen, moeten we in ons geheugen graven om er zeker van te zijn de grond en ons leven van gisteren te vinden. Dan gaat alles glanzen.

Er zijn vormen die niet tegen onenigheid kunnen en die de boog niet gebruiken om een pijl af te schieten, maar om het licht naar onze wensen te buigen en de zonsondergang te verzachten. Het universum is slechts een koepel met een oneindig ver plafond.

Gekroond met een diadeem van licht, bereid om iedereen te verwennen. Laat ons vrij om zonder schoenen te leven zoals we willen. We worden heersers van een koninkrijk dat zo overbodig is dat het niet de aandacht trekt van jaloerse mensen. Eenmaal door de deur, heb je een rijk.

Nadat ze een beetje luiheid hadden geleend van voorbijgangers, brachten twee engelen leunend tegen de muren van de nacht, hun tijd door met het vertellen van grappige verhalen over toen de wereld anders voor hen was en hun gelach werd confetti van gekleurd licht op het hoofd van de nietsvermoedende wandelaars.

Een feest begint altijd met een oprechte zin. Er is niets anders voor nodig. Op dat moment gaan de lichten aan als een dialoog tussen loyale mensen, en veranderen als liefdesverhalen die het niet erg vinden om te eindigen. De nacht weet het.

Zie de wereld om je heen als een speeldoos: elk object, plant, persoon, dier heeft een geluid en jij bent het mechanisme dat ze in harmonie brengt. Verlicht door dit idee, vergeet het en glimlach bij de eerste glimlach die je tegenkomt.

Een aanmatigende koning zei dat borduren iets was voor roddelmeisjes en in zijn koninkrijk moest alles van één kleur zijn, uniform, eenvoudig, altijd hetzelfde, modern, rationeel. Het was gedaan en het koninkrijk werd verzwolgen door de schaduwen. Alleen de roddelmeisjes werden gered.

De plaats waar geheimen worden bewaard, is van middernacht tot het middaguur, wanneer de klokken niet de uren aangeven, maar de stappen die moeten worden geteld om bij de verborgen schat te komen. Voor een plek als deze is het licht van een lantaarn niet genoeg, je moet de zon afbrokkelen tot smaragden, saffieren en robijnen.

Het is aan het begin van de liefde dat de regenboog wordt geboren. Als de liefde verveelt, valt een schommel ons aan en zwaait over de zee totdat de sterren tevoorschijn komen, als bloemen na de dauw. Zelfs het licht schommelt, als een boot die zachtjes terugkeert naar de haven.

De engelen spelen brutaal op hun trompetten zonder er al te veel om te geven vals te spelen. Wie zou de moed hebben om te protesteren voor zo’n wonder. Wie langskomt en naar binnen wil, staat al eeuwen met open ogen en open mond op de drempel.

Achter elk licht zit een zwarte muur en het licht is zijn stem: dit is het kasteel. Het is een sprookje waarvan we alleen de hoofdstukken met een happy end kennen. Niemand wil echt het kasteel betreden, maar niemand zou zonder licht kunnen.