Verschillende camera’s zijn zo opgesteld dat ze overdag mensen registreren die door de straat lopen. Wanneer het donker is, worden de beelden als negatief geprojecteerd op het wegdek. Er bestaat dus een kans dat mensen zichzelf als oplichtend silhouet terugzien. De opnames van de volgende dag worden over die van de dag ervoor gelegd, zodat de mensenmassa gedurende de looptijd van het festival groeit.
Lejman toont aan dat de ruwe opnames van beveiligingscamera’s tot esthetische beelden kunnen leiden. Het winkelpubliek, teruggebracht tot bijna abstracte schimmen op de klinkers van de voetgangerszone, trekt een soms slenterend, soms huppelend of rennend aan de bezoeker voorbij. We kijken als onderzoekers naar de merkwaardige bewegingen en gedragingen van de mensen aan onze voeten, terwijl we dat toch echt zelf zijn.